Het gekrijs van metaal echoot tussen de mistige bergtoppen. Ik ploeter voort in de kille wind en loop als verdoofd. Slechts één doel voor ogen, naar de top. Het harnas knelt.
Elke beweging gaat in slow motion. Ik kom geen stap verder, maar ben me daar nauwelijks van bewust. In een ooghoek zie ik iets voorbij flitsen, maar mijn focus is op de top.
“Wat ben je aan het doen?” vraagt een warme stem naast me.
“Ik kijk op en zie een stralende vrouw. Ze zit ontspannen op haar vergulde koets die lijkt te zweven op een baan van licht..”
Een gevoel van liefde overspoelt me en ineens besef ik waar ik ben. Het geluid en het gewicht van het metaal wordt ondraaglijk en de vermoeidheid zinkt in. Hoe lang ben ik al onderweg?
“Neem plaats.” zegt de Koningin terwijl ze naar de plek naast haar wijst. “Dan breng ik je daar waar je heen moet. En neem dat harnas af, dat heb je niet meer nodig. De missie is voorbij.”
Zwijgend trek ik het harnas uit. Een traan laat een zilten spoor achter op mijn wang. Ik voel me kwetsbaar en vies in mijn gehavende plakkerige kloffie. “Neem je tijd. Je kunt je opfrissen en dit aantrekken” glimlacht ze me vriendelijk toe.
Een stukje verderop kabbelt een helder beekje. Ik loop er naartoe. Zodra ik het ijskoude water over mijn gezicht plens is het alsof er engeltjes om me heen dwarrelen. Ze poetsen, schrobben en wassen totdat mijn huid helemaal fris en wakker is. Een heerlijke balsem verzorgt mijn ruwe wonden en ik ruik de zoete geur, als een bries doordrenkt van frisse lentebloesem. Mijn haar is weer zacht en ingevlochten met gouden linten. Mijn nieuwe gewaad zit als gegoten, het goud schittert in de zon.
In de weerspiegeling van het beekje zie ik de Koningin. Of niet? Als ik beter kijk besef ik dat ik het ben.
Ik loop terug en begroet de Koningin met een lach. Toch voel ik me nog ietwat bezwaard.
De Koningin ziet het en zegt “Laat al je lasten hier achter, Schrijfster. Je bent vrij. Deze missie was nooit voor jou bedoeld. Maar nu je zo ver gekomen bent is het zonde om het uitzicht voorbij te laten gaan. Kom zitten.”
Ik voel me lichter worden. Zo licht alsof ik elk moment kan wegvliegen.
De mist heeft plaatsgemaakt voor zonnestralen die mijn huid verwarmen. En mijn hoofd is nu zo helder als het water in het beekje. Zodra ik mijn plaats in neem op de koets, vliegt deze naar de top.
Het uitzicht is adembenemend, rotsen, ijs, water zó blauw, ruimte, vrijheid. Een eerbiedigde stilte overvalt me. Ik ben dankbaar dat we hier samen zijn om dit moment te delen. Dankbaar voor de redding, het wakker schudden, de steun, het wegnemen van de ketenen van een eindeloze onmogelijke missie die me niets dan uitputting bracht. Wat dacht ik ermee te bereiken? Ik ben het vergeten en het doet er niet meer toe. Ik ben er, volledig in ere hersteld, stralend!
Op de vlucht naar huis dank ik de Koningin voor haar liefdevolle nabijheid. En haar helpende hand. “Je weet dat ik altijd voor je klaar sta, Judith. Altijd!”.
Ik sluit mijn ogen en als ik ze weer open zit ik achter mijn laptop in mijn werkkamer...
Welke valse missie heb jij op je genomen?
Ik ben een kei in mijn tanden ergens in zetten en pas loslaten als het voor elkaar is. Hard en doelgericht werken! Maar is het doel wel werkelijk iets wat ik moet doen? Is het in lijn met mijn missie? Blijkbaar vaak niet, dat is eenvoudig te merken omdat het niet de voldoening geeft die ik had verwacht.
Herken je dit, of ben ik de enige? Laat het me weten in de opmerkingen hieronder.
TIP: met mindfulness ontdek je de lasten die jij onterecht met je mee draagt. Doe mee met de gratis mindfulness workshop op 17 of 20 mei en kijk waar jij de controle kunt loslaten.
Vond je het blog leuk? Vergeet niet om de post op Facebook te liken, thanks!
Comments